Pinot Noir is een relatief kleine druif met dichte trossen, hierdoor wordt het vocht op de schillen vaak minder goed door de lucht afgevoerd waardoor meeldauw en andere bacteriën meer kans krijgen. Hiernaast is de schil van Pinot Noir ook nog eens erg dun, wat de stokken nog kwetsbaarder maakt voor bijvoorbeeld hagel en harde wind. Al met al geen prettige vooruitzichten voor een wijnboer die denkt ‘laat ik mijn wijngaard eens vol zetten met Pinot Noir’ Toch gebeurt dit wereldwijd op grote schaal. Hoe kan dit?

Ten eerste is de Pinot Noir één van de oudste en meest tot de verbeelding sprekende druiven, die sinds zo’n 2000 jaar in Europa verbouwd wordt. Dit geheel op conto van de kerk, en in het bijzonder de kloostermonniken. Deze middeleeuwse wijntalenten wisten exact hoe ze met de druif om moesten gaan en dit is het beste te zien in de meest tot de verbeelding sprekende Franse wijnregio de Bourgogne. Hier waren condities zoals klimaat en bodem optimaal om de druif te laten excelleren en dit heeft geresulteerd in een reputatie die zijn weerga niet kent. Al in de middeleeuwen leverde goed gemaakte Bourgogne veel geld op. Wijnmakers van over de hele wereld weten dit en zijn daarom bereid deze lastige druif te omarmen.

Een tweede argument om Pinot Noir te verbouwen lijkt gek genoeg tegenstrijdig. Pinot Noir verlangt een koel klimaat omdat de druif vroeg uitloopt maar vervolgens ook vroeg rijp is. Deze vroege bloei brengt nog een risico met zich mee (vroege nachtvorst die de bloemen kapotvriest), maar het vroege rijpen kan eigenlijk niet in een warm gebied omdat de druiven dan niet genoeg tijd hebben om aroma en smaak te ontwikkelen. Vandaar dat koelere gebieden een evenwichtiger ontwikkeling kunnen garanderen, en laten er nou wereldwijd, niet in het minst in Europa, best veel van dat soort regio’s te vinden zijn. Denk aan Duitsland met zijn spätburgunders (een kloon van de Pinot Noir!), Noord-Italië met wijnbouw in de uitlopers van de Alpen, aan de Elzas en last but not least de Champagne. En dan laten we gebieden buiten Europa zoals Oregon, Zuid-Afrika en Nieuw-Zeeland nog geheel buiten beschouwing; allemaal relatief koele wijngebieden met een vaak uitstekende reputatie.

Maar naast een koel klimaat en oplettende en kundige wijnboeren behoeft Pinot Noir ook een bepaald bodemtype: ze doet het goed op kalkrijke grond maar ook op leisteen en klei-achtige ondergronden. De bovengenoemde wijngebieden hebben stuk voor stuk, welhaast toevallig, zo een terroir waarop de Pinot Noir kan floreren. Wijnboeren zijn door de jaren heen echter niet voor niets altijd naarstig op zoek geweest naar de combinatie van een koel gebied gelardeerd met minerale bodems; die zijn er namelijk niet zoveel, anders zouden we in pakweg de provincie Noord-Brabant of in Bretagne ook wel Pinot Noir kunnen aantreffen. Maar nee, Pinot Noir op zijn best komt van hardwerkende wijnboeren uit de koelere wijnstreken met de juiste minerale bodems.

Gek op Pinot Noir maar niet de absolute hoofdprijs willen betalen voor Bourgogne wijnen? Kijk eens naar die andere koele regio’s in Europa!